Parafia Wniebowzięcia NMP w Złocieńcu – HISTORIA
Jak kiedyś wyglądała parafia Wniebowzięcia NMP w Złocieńcu? Nie każdy z nas wie, że kościół w Złocieńcu został wybudowany już w XII wieku! Oczywiście początkowo był całkowicie drewniany i inny niż ten, który jest nam tak bardzo bliski.
Jesteś ciekawy jego historii czy dziejów naszej parafii? Dobrze trafiłeś!
Wpływy chrystianizacyjne na tereny obecnego Złocieńca dotarły bardzo wcześnie, prawdopodobnie za sprawą św. Ottona, biskupa z Bambergu, w latach 1124 -1125. W dokumencie z grudnia 1333 r. nadającym osadzie prawa miejskie, Hasso i Ludeke Wedel wymieniają cmentarz przykościelny i określają przyszłe dochody proboszcza. W dokumencie nie ma jednak nazwiska złocienieckiego proboszcza, choć pojawia się Otton, proboszcz z pobliskiego Wierzchowa. W XII w., gdy powstała osada, zbudowano drewniany kościół, a parafia podlegała diecezji poznańskiej. Średniowieczne dzieje kościoła i parafii nie są udokumentowane. Obecny murowany kościół powstał, w części, na późnogotyckiej świątyni około połowy XV wieku.
W 1529 r. dach wieży pokryto miedzią, a w połowie XVI w. kościół wyposażono w organy. Silne tendencje reformacyjne na Pomorzu doprowadzają do tego, że w połowie XVI wieku świątynia staje się protestanckim miejscem kultu religijnego. W XVII i XVIII wieku nękany pożarami kościół traci wiele z wystroju wnętrza, ale zyskuje, dzięki kolejnym odbudowom, na ulepszeniach konstrukcyjnych. Z tekstów źródłowych wiadomo, że pierwszy dzwon, na drewnianej jeszcze wieży, w 1669 r. odlał wędrowny ludwisarz z Lotaryngii. W 1917 r. przetopiono go na potrzeby wojenne. W 1879 r. średniowieczną wieżę rozebrano i wzniesiono smukłą, neogotycką, z wmontowanym zegarem. Dwa stalowe dzwony z 1922 r. i jeden brązowy z 1732 r. opatrzone są inskrypcjami w języku niemieckim. Dotyczą one fundatorów – rodziny Borków i ludwisarza z Kołobrzegu. W prezbiterium znajduje się zamurowane wejście do rodzinnego grobowca von Borcke z XVIII wieku. Drugi grobowiec znajduje się w nawie, po prawej stronie prezbiterium.
Podczas II wojny światowej kościół nie został zniszczony. Już w maju 1945 r., za przyczyną przybyłego z wileńszczyzny z grupą wiernych księdza Tadeusza Murzynowskiego, kościół, po wiekach, zaczął znów służyć społeczności polskiej wyznania rzymsko – katolickiego, a jego patronką stała się Najświętsza Panna Maria Wniebowzięta. W latach 1981 – 84, za sprawą śp. księdza proboszcza Mieczysława Sarneckiego CR przeprowadzono wiele prac renowacyjnych wewnątrz świątyni. Od lipca do września 1981 r. wylano zbrojone sklepienie w kościele parafialnym, rozpoczęto wykopy i wylano ławy fundamentowe pod budowę Domu Zakonnego.
1 maja 1985 r. wprowadzili się tam pierwsi lokatorzy księża: Sojka, Klimaszewski, Matys. 26 grudnia 1981 r., w godzinach nocnych, wybuchł pożar w kaplicy Matki Boskiej Ostrobramskiej. 13 września 1984 r. rozpoczęto montaż organów, a poświęcono je 23 grudnia tego samego roku. W tymże roku ustawiono nowe ołtarze boczne, przebudowano ołtarz główny, ułożono marmur w prezbiterium, zakończono też przebudowę balkonów. Wnętrze świątyni uzyskało swój obecny wygląd. 16 maja 1985 roku ksiądz biskup koszalińsko-kołobrzeski Ignacy Jeż dokonał konsekracji kościoła i poświęcenia nowego domu zakonnego „Lumen”. W latach 1994 – 97, dzięki ofiarności parafian i pomocy władz samorządowych, a nade wszystko wielkiemu zaangażowaniu, energii i pracowitości księdza proboszcza Leonarda Bandosza CR, zagospodarowano teren wokół świątyni i zmieniono elewację.
Od 27 listopada 1945 r. wierną służbę Bogu, Ojczyźnie i Społeczeństwu pełnią w kościele złocienieckim Ojcowie Zgromadzenia Zmartwychwstania Pańskiego „dzieląc Chrystusowe pragnienie, aby zapalić ogień Bożej miłości w sercu każdego człowieka na tej ziemi.”
Opracowanie: Magdalena Kwaśniak i Zygmunt Szeremecki
